Het heeft een bioscoop, een achtdeurs Aga, een leren plafond, een gouden oog, een open haard en kapotte tv-schermen aan de muren. Onze schrijvers bezoeken de stralende reus aan de prachtige oevers van Lake Awe.
Het was een zonnige avond aan de prachtige oevers van Loch Awe, diep in de Schotse Hooglanden, en er schitterde iets achter de bomen. Langs een kronkelende zandweg, langs hectaren weelderige dennen, kwamen we bij een open plek waar clusters van gebeitelde grijze massa's uit het landschap oprezen als rotspartijen, glinsterend in het licht met hun ruwe randen, alsof ze uit een kristallijn mineraal waren gehouwen.
"Het zit vol kapotte tv-schermen", aldus Merrikel, de architect van een van de meest bijzondere kastelen die sinds de 17e eeuw in Argyll zijn gebouwd. "We dachten erover om platen groene leisteen te gebruiken om het gebouw eruit te laten zien als een landheer in tweed die op een heuvel staat. Maar toen ontdekten we hoezeer onze klant een hekel heeft aan tv, dus dit materiaal leek hem perfect."
Van veraf lijkt het op een kiezelsteen, of Harlem, zoals ze het hier noemen. Maar zodra je deze monolithische grijze massa nadert, zie je dat de wanden bedekt zijn met dikke blokken glas, gerecycled van oude beeldbuizen. Het lijkt te zijn gewonnen uit een toekomstige geologische laag van elektronisch afval, een kostbare afzetting uit het Antropoceen.
Dit is een van de vele speelse details van het 650 vierkante meter grote huis, ontworpen als de autobiografie van cliënten David en Margaret, die een gezin van zes kinderen en zes kleinkinderen runnen. "Het kan een luxe lijken om een ​​huis van deze omvang te hebben", zei financieel adviseur David, die me zeven slaapkamers met eigen badkamer liet zien, waarvan er één was ontworpen als een slaapkamer voor de kleinkinderen met acht stapelbedden. "Maar we vullen het regelmatig."
Zoals bij de meeste kastelen duurde de bouw lang. Het echtpaar, dat jarenlang in Quarier's Village bij Glasgow woonde, kocht het 40 hectare grote terrein in 2007 voor £250.000 nadat ze het op een kadastrale bijlage in een lokale krant hadden gezien. Het is voormalig land van de Forestry Commission met toestemming om er een hut te bouwen. "Ze kwamen naar me toe met een foto van een adellijk paleis," zei Kerr. "Ze wilden een huis van 1115 vierkante meter met een grote feestkelder en ruimte voor een kerstboom van 5,5 meter. Het moest symmetrisch zijn."
Kerrs kantoor, Denizen Works, is niet de eerste plek waar je naar de nieuwe baronswoning zoekt. Maar hij werd aanbevolen door twee vrienden, naar aanleiding van een modern huis dat hij voor zijn ouders ontwierp op het eiland Tyrus in de Hebriden. Een reeks gewelfde kamers, gebouwd op de ruïnes van een boerderij, won in 2014 de Grand Designs Home of the Year Award. "We begonnen met een gesprek over de geschiedenis van de Schotse architectuur," zei Kerr, "van broches uit de ijzertijd [ronde huizen van droge steen] en verdedigingstorens tot Baron Pyle en Charles Rennie Mackintosh. Acht jaar later kregen ze het meest asymmetrische huis, half zo groot en zonder kelder."
Het is een abrupte aankomst, maar het gebouw straalt een ruige bergsfeer uit die op de een of andere manier één voelt met de plek. Het staat aan een meer met een hardnekkige verdedigingspositie, als een solide fort, alsof het klaar is om een ​​bandietenclan te verdrijven. Vanuit het westen zie je de echo van de toren, in de vorm van een forse toren van 10 meter hoog (tegen alle verwachtingen in bekroond met een bioscoopzaal), en nog veel meer in de raamspleten en diepe afschuiningen. Er zijn veel verwijzingen naar een kasteel op de muren.
Het binnenste deel van de insnijding, nauwkeurig gesneden met een scalpel, wordt weergegeven door kleinere stukjes glas, alsof de zachtere binnenste substantie zichtbaar wordt. Hoewel het gebouwd is uit een geprefabriceerd houten frame en vervolgens omhuld met sintelblokken, beschrijft Kerr de vorm als "gesneden uit een massief blok", verwijzend naar de Baskische kunstenaar Eduardo Chillida, wiens kubusvormige marmeren sculpturen, bestaande uit gebeeldhouwde delen, als inspiratie dienden. Vanuit het zuiden gezien is het huis een laagbouw, ingebed in het landschap, met slaapkamers grenzend aan de rechterkant, waar zich rietvelden of kleine meertjes bevinden om afvalwater uit septictanks te filteren.
Het gebouw is slim om hem heen geplaatst, bijna onmerkbaar, maar sommigen zijn nog steeds verbijsterd. Toen zijn visualisatie voor het eerst in de lokale media verscheen, hielden lezers zich niet in. "Het ziet eruit als een idioot. Verwarrend en onhandig," schreef een van hen. "Het lijkt allemaal een beetje op de Atlantikwall in 1944," zei een ander. "Ik ben helemaal voor moderne architectuur," schreef een van hen in een lokale Facebookgroep, "maar het lijkt op iets dat mijn zoontje in Minecraft heeft gemaakt."
Cole was onvermurwbaar. "Het bracht een gezonde discussie op gang, en dat is goed", zei hij, eraan toevoegend dat Tyrees huis aanvankelijk een vergelijkbare reactie opriep. David beaamt: "We hebben het niet ontworpen om indruk te maken op anderen. Dit is wat we wilden."
Hun smaak is absoluut uniek, zoals binnen te zien is. Naast hun afkeer van televisie, verafschuwde het stel ook de volledig uitgeruste keuken. In de hoofdkeuken staat niets anders dan een enorme achtdeurs Aga, afgezet tegen gepolijste roestvrijstalen wanden, een aanrechtblad en een verzilverde proviandkast. Functionele elementen – een spoelbak, vaatwasser, dressoir – zijn in een kleine keuken aan de ene kant weggewerkt, en een koelkast met vriezer bevindt zich volledig in de bijkeuken aan de andere kant van het huis. Melk voor een kopje koffie is op zijn minst handig om stappen te tellen.
In het midden van het huis bevindt zich een grote centrale hal van bijna zes meter hoog. Dit is een theaterruimte met muren vol onregelmatig gevormde ramen die uitzicht bieden vanaf het platform erboven, inclusief een kleine afdruk ter grootte van een kind. "Kinderen zijn dol op rennen", zei David, eraan toevoegend dat de twee trappen van het huis een soort rondgang vormen.
Kortom, de belangrijkste reden waarom de kamer zo groot is, is om plaats te bieden aan de enorme kerstboom die elk jaar uit het bos wordt gekapt en in een trechter in de vloer wordt geplaatst (en binnenkort wordt afgedekt met een decoratief bronzen putdeksel). Bijpassende ronde openingen in het plafond, bekleed met bladgoud, werpen warm licht in de grote kamer, terwijl de muren zijn bedekt met aardse pleisterwerk gemengd met korrels goudkleurig mica voor een subtiele glans.
De gepolijste betonvloeren bevatten ook kleine spiegelfragmenten die, zelfs op bewolkte dagen, de kristalheldere glans van de buitenmuren naar binnen brengen. Het is een schitterende opmaat naar de meest schitterende ruimte die nog moet worden heringericht: een whiskyheiligdom, een verzonken bar volledig bekleed met gepolijst koper. "Rosebank is mijn favoriet," zegt David, verwijzend naar de single malt-distilleerderij in de laaglanden die in 1993 sloot (hoewel die volgend jaar weer opengaat). "Wat me interesseert, is dat voor elke fles die ik drink, er één fles minder is op de wereld."
De smaak van het stel is ook terug te vinden in het meubilair. Sommige van deze kamers zijn speciaal ontworpen op basis van kunstwerken in opdracht van de Southern Guild, een designgalerie in Kaapstad, Zuid-Afrika. Zo moest de torenhoge eetkamer met tongewelf worden gecombineerd met een vier meter hoge zwarte stalen tafel met uitzicht op het meer. Deze wordt verlicht door een spectaculaire zwart-grijze kroonluchter met lange, beweegbare spaken, die doen denken aan gekruiste zwaarden of hoorns, die te vinden zijn in de gangen van een adellijk kasteel.
De woonkamer is eveneens ontworpen rond een grote leren L-vormige bank die niet naar de tv is gericht, maar naar een grote open haard, een van de vier in het huis. Buiten bevindt zich nog een open haard, die een knus hoekje creëert op de patio op de begane grond, half in de schaduw, zodat u kunt opwarmen terwijl u vanaf het meer naar het "droge" weer kijkt.
De badkamers zetten het gepolijste koperthema voort, waaronder één met twee badkuipen naast elkaar – romantisch, maar vooral geliefd bij kleinkinderen die graag spelen en naar hun weerspiegeling in het koperen plafond met spiegels kijken. Er hangt een autobiografische sfeer in de kleine zithoekjes in het huis, bekleed met paars leer van de leerlooierij Muirhead (leerleverancier van het House of Lords and Concord).
De huid reikt zelfs tot aan het plafond in de bibliotheek, waar boeken als Donald Trumps How to Get Rich en Winnie the Pooh's Return to the Hundred Acre Wood te vinden zijn, vernoemd naar het landgoed. Maar niet alles is wat het lijkt. Als je op de rug van het boek drukt, in een onverwacht Scooby-Doo-moment, klapt de hele boekenkast om en onthult een verborgen kast erachter.
In zekere zin vat dit het hele project samen: het huis is een diep idiosyncratische weerspiegeling van de klant, die de zwaarte van de hoogtes aan de buitenkant vormgeeft en de satirische pret, decadentie en ondeugendheid binnen verbergt. Probeer niet te verdwalen op weg naar de koelkast.