Nuper, cum Marcus Gomez, princeps societatis Suecicae Technologiarum Analogicarum (SAT, nota 1), duo nova brachia soni ad brachium soni SAT originale substituendum nuntiaverit, nonnulli lectores vel indignati sunt, vel mendacio indulserunt: "Cur non recte semel fecit? Nonne?"
Producta tempore evolvuntur, deinde secundum tempus definitum eduntur (autocineta, plerumque autumno) vel cum designatores-fabri se "paratos" esse putant – dicta metuenda, quia quidam somniatores numquam se paratos esse putaverunt. Designia enim parata sunt, itaque numquam ea publico eduntur, aut V2 mense post V1 edunt, clientes vexantes, potius quam emendationes et emendationes tempore procedente accumulari sinunt et V2 anno vel duobus post tradunt.
Quod ad SAT attinet, bracchium quod recensui, quo amore captus sum, et emi non subito forma perfecta apparuit. Gomez mihi primam versionem apud High End Monaci ostendit, et abhinc annum paratus se sensit mihi recensionem mittere. Postquam commentarium divulgatum est, in primo numero Iulii 2015, ad meam admirationem, commentarium prius anni 2013 in interreti inveni de SAT multo elaboratiore, brachio toto ex fibra carbonis facto, incluso fulcro ferendi. (Exemplar meum recensitum fulcrum ferendi ex chalybe inoxidabili habebat.) Eo tempore, Gomez SAT tantum ad ordinem fabricabat, nondum quem fabricatorem appellarem.
Cum bracchium SAT inspexissem, constabat $28,000. Pretio alto — quod per tempus crescere pergebat — Gomez tandem circiter 70 arma SAT vendidit antequam productionem suspendit. Estne "Optimum Bracchium in Mundo?", ut titulus illius columnae rogat? Signum interrogationis magni momenti est: quomodo scio id esse "optimum"? De nullis aliis competitoribus audivi, inter quos Vertere Acoustics Reference et Acoustical Systems Axiom.
Postquam recensio publicata est et pulvis sedatus est, multa nuntia accepi a lectoribus qui bracchium emerunt ex mea recensione. Eorum studium et satisfactio constantes erant – mihi solatium. Nemo emptor mihi per litteras electronicas de examine SAT querens scripsit.
Gomez nonnulla difficilia didicit in productione brachii originalis, inter quae est quod, quamvis diligenter illud convasaverit, vector omni ope conatus est ut illud frangeret. Mutationes operationales quasdam in productione fecit, inter quas systema contraponderis emendavit, et fulcrum horizontale superiore separatim ad institutionem in campo convasavit ne damnum ex vibratione esset (quamquam Gomez mihi dicit hoc semel tantum accidisse). Posterius facilius dictu quam factu est: novum fulcrum fulcri, partim dissum, et instrumentum ad accurate fulcra in campo praeoneranda requirit.
Sed alias emendationes semper faciebat, itaque Gomez exeunte anno proximo productionem brachii SAT originalis intermisit et duobus novis brachiis, quorum utrumque novem et duodecim uncias longitudinis erat, substituit. Gomez, qui non est peritus rerum venalium (nota 2), magistrum in arte mechanica et scientia materialium habet, nec assertionem suam deposuit, ceteris paribus, brachium novem unciarum stylum capsulae in sulco se gerere permittere. Melius est, meliora producit. Melius sonat quam brachia duodecim unciarum (nota 3). Attamen, quidam emptores brachia duodecim unciarum volunt, et in quibusdam casibus (exempli gratia, fulcra posteriora pro gramophonis Aeris Virium), tantum duodecim unciarum brachium sufficit. Quid? Num quis revera duo arma SAT emit? Ita.
Duo (vel quattuor) nova exempla hic praesentata sunt LM-09 (et LM-12) et CF1-09 (et CF1-12). Aegre fero brachia magnetica quae pretio $25,400 (LM-09) vel $29,000 (LM-12) venduntur "pretio moderato" describere, sed cum CF1-09 pretio $48,000 venditur, CF1-12 pretio $53,000 venditur et ego eo contentus sum. Fortasse cogitas, "Ab uno brachio magnetico ad quattuor fabricando transire magna mutatio est pro societate unius hominis. Fortasse Gomez tam altum pretium CF1 ponit ut non necesse sit multa vel ullum eorum fabricare."
Hoc non confiderem. Satis certus sum quemvis qui triginta milia dollariorum in brachio phonographico expendere potest, quinquaginta milia dollariorum expendere posse si illud insigniter fungatur et etiam melius fiat. (Quaeso, nolite litteras "Infans Famelica" scribere!)
Nova brachia SAT SAT originali simillima apparent, quia valde similia sunt: ​​ipsum brachium originale bene designatum et bene perfectum est. Re vera, ambo nova brachia 9″ sunt substituta inserta pro SAT originali.
Dum systema ferreum firmius designat, quod minus damno in translatione obnoxium est, Gomez etiam eius efficaciam auget augendo rigiditatem generalem et frictionem staticam ferrei minuendo. In utroque brachio novo, iugum quod ferreos verticales sustinet maius factum est.
Nova brachia habent capita fulcri ex fibra carbonis et aluminio, quae iterum designata sunt et amovibilia, – quae pro singulis brachiis differunt – cum maiore rigiditate copulae et leniore actione rotationis ad accuratiorem azimuthus constitutionem. Tubuli brachiorum etiam novi sunt. Manicae polymericae tuborum brachiorum originalium omissae sunt, et fibra carbonis subterranea conspicua est. Gomez non explicavit cur id fecerit, sed fortasse quia brachium vestigia deformia tempore relinquere potest – vel, quod verisimilius est, sonum meliorem efficit. Quoquo modo, singulis brachiis aspectum singularem dabit.
Plura de nova structura armorum legere potes apud AnalogPlanet.com. Haec sunt quae Gomez mihi per epistulam electronicam narravit:
"Gradus efficacitatis novi teli non est casus nec fructus secundarius operis ad firmitatem augendam peracti, sed est fructus iterationum evolutionis consideratarum et arduarum quae cum propositis originalibus, firmitate impulsis, perfecte integrantur."
"Iterum, palam facere volo me non consulto unius exemplaris efficaciam in favorem aliorum minuere ut cum pretio et efficacia congruat — id non est meum stilum, et hoc facere me incommodum crearet. Potius, viam quaero ad efficaciam exemplaris summi emendandam. Hoc in casu, series CF1 praestantiam habet quod ad efficaciam, exclusivitatem et pretium attinet."
LM-09 fabricatur nova ratione constructionis vilis pretii, iugo aliisque partibus metallicis ex aluminio, non ex chalybe inoxidabili sicut brachium originale, factis. Massa imminuta LM-09 magis compatibilem reddere debet cum gramophonis pendentibus.
Involucrum, praesentatio et aptatio eaedem sunt ac brachii SAT originalis. Superficies levis aluminii valde venusta est.
Paucis tantum minutis opus fuit ut illud insererem et auscultarem dum brachia in phonographo meo Continuum Caliburn permutarem et ordinationes replicarem. Attamen, dum vehitur, discum protectivum ex inferiore fulcro horizontali remove, apicem fulcri a calice sapphirino separa et calicem fulcri superiorem virtualem calice fulcri superiori vero permuta, apicem figam et praeonus constituam; optime a venditore fit. Ego feci, sed non valde commodum erat.
Cartucho Ortofon MC Century Moving Coil, quem ad recensionem in editione Septembri 2018 inserueram, usus sum, et cartuchum iam bene noveram. Sed antea, carmen principale Davy Spillane "Atlantic Bridge" (LP, Tara 3019) audivi et inscriptionem 24-bit/96kHz feci. Spillane in "uilleann pipe" et "bass whistle", Béla Fleck in cithara acustica et "banjo", Jerry Douglas in "Dobro", Eoghan O'Neill in "freeless electric bass", et "bodhran" Christy Moore, et alios habet. In Lansdowne Studios Dublini egregie inscriptione et mixtione exceptum, album graves sonos mirabiles, profundos, et percussivos, transitus bene designatos in chordis – "banjo" perfecte capti sunt – et plus gaudii soni, omnia per scaenam ingens dispersa, habet. Aliquis hoc iterum publicare debet!
Coniunctio SAT originalis et Ortofon MC Century una est ex optimis reproductionibus inscriptionis anni 1987 quas umquam audivi, praesertim propter vim et imperium gravium sonorum. Novum SAT LM-09 imposui et carmen iterum lusum atque inscriptionem feci.
Intellego quid dicas. Si aliter dicas: "multae veteres suppressiones LP adhuc melius sonant quam multae novae", tum plane tecum consentio.
Ita, aures meae maculatae mihi dicunt multa prela phonographica vetera adhuc satis bene sonare comparata novis.
Problema in inscriptione principali, non in ipsa pressione, esse puto. Olim, tubi vacui solae machinae electronicae praesto erant, nunc autem multa technologia digitalis/status solidi per inscriptionem microphoni/mixtionis/principalis adhibetur.
Sonice, invenio illos veteres discos musicae classicae stereophonici/monophonici quos accipio (circiter mille et amplius) melius sonare in vetustioribus (annis 1960) quod ad APERTURAM, levitatem, et realitatem attinet. Nullus ex plus quam triginta discis meis digitaliter perfectis tam bene sonabat, quasi in arca inclusus, quamquam omnes clare, mundo, acuto et digitaliter "recte" sonabant.
Ut modo in Foro Phono hic scripsi, primum vetus discum longum a Ricardo Tucker, nomine "Columbian Masters", editum, cecini cum Orchestra Operae Publicae Vindobonensis, a Petro Dervaux directa, primum cecini: aria operae Gallicae, iucunde miratus sum (annis 1960?). Re vera me in medio trium primorum ordinum theatri sedentem inveni (sedes mea dilectissima: ordines 10-13 in medio). Actio tam vivida, aperta, potens et capiens sonat. Vah! Quasi Turner (natus Brooklyn, Novi Eboraci) supra me in podio canens. Numquam antea tantam voluptatem scaenae vivae domi expertus sum.
Discum vinylicum per decennia non emi, sed tamen dicendum est vetus prelum numquam tam bonum fuisse. (Sunt exceptiones, scilicet, quae fortasse causa est cur vetus HP se ad Vintage Living Presence limitatum sit).
Dominus Kasim prelum typographicum praesto emisse videtur et, quantum fieri potest, reficit. Discos suos recentes vinylos singulis pretio inter triginta et centum dollariorum vendit.
Discus vinyl nunc oblectamentum percarissimum est! (Meus Koetsus annorum 1980 numquam vile fuit, initio mille dollariis venditus).
Auribus meis et capite usus sum ut vinilo fruar sine ratione argentaria mea exhaurienda!
Fortasse hic est nexus exspectatus: “https://swedishat.com/SAT%209%22%20vs%2012%22%20paper.pdf”